Matka pszczela składając jajeczko do komórki, pozostawia je tam na trzy dni. Po tym czasie wykluwa się larwa. Ta dostaje pożywienie takie samo, jak larwa matki pszczelej. Jest karmiona mleczkiem pszczelim a następnie nieprzetrawioną mieszanką miodu i pyłku w postaci papki. Po upływie ośmiu dni, pszczoły robotnice zakrywają komórkę z larwą. W pełni rozwinięta pszczoła robotnica wychodzi z komórki po upływie dwudziestu jeden dni, czyli później niż matka pszczela. Larwa robotnicy jest karmiona gorszym jakościowo pokarmem niż larwa matki i znajduje się w ciaśniejszej komórce.
BUDOWA ZEWNĘTRZNA I FUNKCJE CZĘŚCI CIAŁA
Patrząc na pszczołę możemy podzielić jej budowę zewnętrzną na trzy części. Głowę, tułów i odwłok.
Głowa – najważniejsze organy, z których składa się głowa to: oczy, macadełka i trąbka, służąca do zbierania miodu.
Oczy – wyróżniamy dwa rodzaje oczu. Pierwsze, znajdujące się z boku głowy ( składają się z kilku tysięcy oczek w kształcie komórek sześciennych). Nazywane są one złożonymi, służą pszczole do patrzenia w dal. Drugie oczy, znajdujące się na przodzie głowy służą do patrzenia w ciemności.
Macadełka – znajdują się poniżej pojedynczych oczu na przodzie głowy. Służą pszczole do powonienia, dotyku, słuchu oraz do porozumiewania się z innymi pszczołami. Bez nich pszczoła nie mogłaby żyć. U pszczoły matki i robotnicy macadełko składa się z trzynastu stawów, natomiast u trutnia z czternastu stawów.
Trąbka – jest to wydłużenie dolnej wargi. Trąbka wewnątrz pokryta jest włoskami i potocznie nazywa się ją języczkiem rurkowatym. Służy pszczole do zbierania wody i miodu. W przypadku gdy trąbka nie jest używana, zostaje zwinięta pod piersiami pszczoły. Pszczoła posiada również żołądek zwany miodnym. Tam trafia nektar z roślin, który wciąga za pomocą trąbki.
Tułów – jest środkową częścią pszczoły, na której osadzone są nóżki oraz skrzydełka. Pszczoła posiada trzy pary nóżek. Pierwsza para nóżek jest ruchoma. Służy pszczole jako ręce, które pomagają w zbieraniu pyłku. Druga para jest nieco dłuższa i zrośnięta z trzecią. Trzecia natomiast jest najdłuższa i składa się z dziewięciu stawów. Na trzeciej parze odnóży znajduje się goleń, który posiada wyżłobienie. Do niego pszczoła zbiera pyłek pszczeli.
Stopa – część zakończona dwoma pazurkami, które pomagają pszczole pokonywać nierówności oraz wiązać się w roje. Pomiędzy pazurkami znajduje się przylga, służąca pszczole do poruszania się po gładkich powierzchniach np. szybie.
Skrzydełka – cieniutkie i nabłonkowate części, wyrastające z dwóch pierścieni tułowia.
Odwłok – u pszczoły roboczej, składa się z sześciu pierścieni. W odwłoku znajdują się małe zagłębienia. W nich zaczyna tworzyć się wosk, gdy pszczoła spożywa duże ilości pyłku i miodu. Następnie, wytworzony wosk, brany jest przez pszczołę do ust. Tam łączy go ze śliną, a następnie tworzy z tego plastry wosku w ulu.
Żądło -to umiejscowiona na końcu odwłoka, broń pszczoły. Posiada je matka, pszczoła robotnica a także truteń. Żądło składa się z trzech sztylecików. Każdy z nich zakończony jest haczykiem. Przez haczyki, pszczoła zatapiając żądło w intruzie, nie może go z powrotem wyciągnąć. Żądło zostaje wyrwane wraz z aparatem jadowym z odwłoka. Broń pszczoły zazwyczaj jest schowana, jednak po rozdrażnieniu lub w przypadku poczucia zagrożenia, zostaje ono wysunięte na wierzch. Poniżej żądła znajduję się pęcherzyk z jadem. Po użądleniu wraz z żądłem zostaje także wyrwany pęcherzyk jadowy który nieustannie tłoczy jad do ciała intruza.
Nieumiejętne wyjęcie żądła zazwyczaj prowadzi do wtłoczenia pod skórę całej zawartości jadu w pęcherzyku. Aby ustrzec się od ukłucia żądłem, trzeba znać zachowanie pszczół. Wprawiony bartnik wie kiedy należy dmuchać dymem, a kiedy jest to zbędne. Ta wiedza pozwala mu bez obaw wkładać gołe ręce do ula nie obawiając się użądleń.
Pszczoły drażni pot koński oraz nadmierny zapach potu ludzkiego. Pszczoły zaniepokojone podkurzaniem, myśląc że mogą utracić ul, napełniają swoje żołądki miodem. Przez to nie są w stanie żądlić, ponieważ ich mięśnie odpowiedzialne za wysuwanie żądła są nieaktywne.